Eindelijk was het zover, de Mozart 100 by UTMB. Maanden voor getraind, maanden naar uit gekeken. Zo benieuwd of mijn trainingen en de geleerde lessen uit andere trails hun vruchten zouden afwerpen. Zo benieuwd of ik meer dan 80km zou kunnen lopen. Zo benieuwd of mijn "carrosserie" zou beginnen kraken na verloop van tijd. Zo benieuwd of mijn maag mijn voedingsplan zou kunnen verwerken.
In 2022 was ik al eens in Salzburg voor de Mozart 100 Marathon. Dit was mijn eerste trailwedstrijd waar ik de finish bereikte maar, achteraf bekeken, heel veel domme dingen heb gedaan. Veel te snel gestart, amper gegeten, veel te weinig gedronken,... En ook de lange autorit naar Oostenrijk de dag voor de wedstrijd. We proberen toch te leren uit onze fouten, dus dit jaar hebben we donderdag de verplaatsing gemaakt, 2 dagen voor de wedstrijd. Ik zeg 'we' omdat mijn vader ook van de partij was, hij ging deelnemen aan de marathon afstand. Wie was er nog bij? Bart & Eline, topvrienden die onze geweldige support crew vormden.
Net na aankomst in Oostenrijk hebben we de kabelbaan naar de Zwölferhorn genomen om de beentjes even te strekken en ook ineens het hoogste punt van het parcours te verkennen. Een absolute aanrader trouwens, het is er prachtig: blauwe meren, glooiende groene heuvels met erachter witte sneeuwbergen...
Vrijdag stond in het teken van rusten, koolhydraten bunkeren, het afhalen van de nummer en de sfeer wat opsnuiven.
In de Adidas Terrex winkel zijn we Dylan Bowman bij toeval nog tegen het lijf gelopen, een levende legende in het trail lopen. Zo stond hij onder meer op het podium bij the Western States 100 in 2014 en de Transgrancanaria in 2020. Verder is de Redbull atleet bekend voor zijn Freetrail podcast. Toen we hem aanspraken zijn we na een korte babbel samen op de foto gegaan. Echt een heel spontane vriendelijke kerel!
Vrijdagavond ben ik op tijd onder de wol gekropen want de wekker stond om 4.00u in de ochtend. Maar toen ik goed en wel in bed lag, begon ik me misselijk te voelen en kreeg ik het heel warm. Niet veel later kreeg ik enorm veel jeuk aan mijn handen en voeten en toen ik in de spiegel ging kijken, zag ik dat ik vol stond met grote bulten. Echt alles begon te zwellen: ook mijn ogen, oren en keel. Gelukkig logeerden Bart & Eline in het hotel en toen zij zagen hoe ik er aan toe was hebben ze niet getwijfeld om de ziekenwagen te bellen. In het ziekenhuis aangekomen leek het ergste al achter de rug. Na wat onderzoeken en medicatie mocht ik terug naar het hotel. Diagnose: een allergische reactie, een soort van netelroos. Na 2 uur was eigenlijk alles terug normaal, maar van de dokter kreeg ik het harde verdict dat ik niet mocht starten. Ik had koorts gehad en mijn lichaam had kort maar hard moeten vechten. Nu beginnen aan een onderneming van meer dan 80km zou mijn hartspier blijvend kunnen beschadigen en dus onverantwoord zijn...
Eerlijk, het was een bittere pil om te slikken. De afgelopen maanden zat ik continu met die wedstijd in mijn hoofd. Ik had ze al zo vaak gelopen in gedachten. Het zou jammer genoeg bij gedachten blijven... Maar we moeten alles in perspectief plaatsen en relativeren. Het is maar een loopwedstrijd; er zijn veel ergere dingen in het leven. Dit is een tegenslag waar ik me moet over zetten en sterker zal uitkomen.
Bleef er nog maar 1 ding over om te doen op zaterdag: super hard supporteren voor al die moedige mensen die het vreselijke weer trotseerden. Want het was echt wel een kleine hel. Het regende de hele dag, wisselend tussen hard regenen en heel hard regenen. Dit in combinatie met lage tempeturen, veel wind en hopen modder. Dan krijgt die uitdaging nog een extra dimensie... We supporterden voor iedereen, maar natuurlijk nog een tikkeltje harder voor die ene moedige Belg met de achternaam Tanghe. Mijn vader liep een sterke race, finishte in een betere tijd dan in 2022 en werd als kers op de taart tweede in zijn leeftijdscategorie. Chapeau!
En Salzburg, wie weet tot 1 van de komende jaren ;)
Reactie plaatsen
Reacties