Op zaterdag 24 februari was het zover, mijn eerste wedstrijd van 2024: Trail de la Siberië in Profondeville. Ik ging voor de 50K, een parcours waar we 53 km en 1700 hoogtemeters moesten overwinnen. Aan de start een dikke 200 enthousiaste deelnemers in trail outfit. Om stipt 9 uur weerklonk het startschot.
Mijn voornemen was om de eerste 30 à 40km vooral in zone2 te lopen. Een voornemen dat ik al vrij snel over boord kieperde... Bijna onmiddellijk na de start kregen we de eerste helling van de dag voorgeschoteld. Mijn hartslag ging vlotjes richting overslagpols en zone4. Ik vertraagde wel, ook zeker op het vlakke stuk na de klim, maar mijn hartslag bleef hoog, te hoog. Op het vlakke 12 km/u lopen, dat is in mijn geval normaal zone 1 of 2, niet zone3/4. Had ik een slechte dag? Toch te snel gestart in de eerste klim? Zenuwen? Waren er ziektekiemen aan het broeden? Was het omdat ik heel de winter lang aan de basisconditie had gewerkt (zone2) maar nog amper of geen interval/weerstand had getraind? Een combinatie van al deze zaken? Het blijft een groot vraagteken...
Tot vorig jaar had ik naar mijn klok blijven kijken met focus op mijn tijd/snelheid. Hartslag in zone4? Maakt niet uit, ik wil aan deze snelheid blijven lopen! Gelukkig ben ik toch al iets slimmer geworden (ik ben al vaak genoeg met mijn kop tegen de muur gelopen) en heb ik niet krampachtig vastgehouden aan mijn beoogde snelheid. Ik heb me zwaar moeten inhouden, trager moeten lopen dan gepland/gewenst, maar daardoor mijn hartslag toch weg kunnen houden uit zone4 en de grote verzuring vermeden.
Wat ook zeker meespeelde in de te hoge hartslag: de overvloed aan water en modder... Het heeft de afgelopen maanden veel geregend, dus ik was wel voorbereid op wat modder... maar dit?! Tot aan de knieën door de plassen, tot over de enkels in de modder... En het was niet enkel vuil nat en koud, maar het was ook 1 grote schuifpartij. Het was geen zanderige modder, wel klei-achtig waardoor je van de 5 naar de 7 schoof. In totaal heb ik 'maar' twee keer van dichtbij kennis gemaakt met de Ardense modder. Wel ben ik minstens 50 keer bijna gevallen. Telkens heel het lichaam opspannen, zwaaien met de armen, om dan net recht te kunnen blijven. Dit maakt niet enkel de fysieke belasting veel zwaarder, ook mentaal is het vermoeiend om de focus zo lang zo hoog te moeten houden. En bijkomend had ik het gevoel dat ik mijn 'looppotentieel' absoluut niet kwijt kon op dit 'schuif' parcours.
Wat heb ik mezelf vervloekt dat ik mijn stokken niet bij had! Ik dacht: de klimmetjes in de Ardennen zijn vrij kort, niet echt de moeite om mijn stokken telkens uit/in te klappen, ik laat ze thuis. Het schuif aspect had ik even over het hoofd gezien... Rond kilometer 20 heb ik een oplossing gevonden voor het gebrek aan stokken... een mooie tak met perfecte lengte lag net naast de weg te blinken. Ik heb vaak overwogen om hem terug achter te laten, want wegen deed hij genoeg. Maar uiteindelijk heb ik hem tot 200 meter voor de finisch meegezeuld. En gelukkig! Want ook net voor de aankomst was er nog een glibberige afdaling. Moraal van het verhaal: bij een trail met een aanzienlijke hoeveelheid hoogtemeters ga ik mijn trail stokken niet snel meer thuis laten.
Uiteindelijk begon mijn 'carrosserie' het toch sneller moeilijk te krijgen dan op voorhand gehoopt/verwacht. Op training gingen afstanden tot 32km vanzelf, hier kreeg ik rond km 28 her en der al 'pijntjes'. Op dat gebied was het dus niet echt een geslaagde test. Al hoop ik dus dat dit vooral te wijten was aan de glibberige ondergrond... Hoe dan ook blijft dit bij mezelf de grootste bottleneck voor ultralopen: het krijgen van pijntjes her en der. Hier een oplossing voor vinden blijft voor mij 1 van de grootste zoektochten.
Uiteindelijk heb ik na een kleine 6,5 uur de finish bereikt. En of ik blij was dat ik er was... Ik was de modder en het schuiven zo beu (echt mijn ding niet) en de pijntjes her en der maakten dat ik het tweede deel vierkant liep. Met de beoogde doelen later in het jaar in gedachten moeten er heel wat zaken nog verbeterd worden. Maar we bekijken het positief: we weten weer wat de zwakke punten zijn en waar we aan moeten werken. Kop op en blik vooruit :)
Reactie plaatsen
Reacties