Eiger ultra trail E35

De voorbereiding op deze wedstrijd was op zich goed, tot 3 dagen voor de race. 20 meter voor het einde van mijn laatste loopje voor de grote dag sla ik mijn voet  om. Ik kan je verzekeren dat er naast wat tranen ook wat afgevloekt is. Mijn enkel was zeer gezwollen, wandelen op een vlakke ondergrond ging wel, maar op oneffen terrein (wanneer de voet dreigde te kantelen) was pijnlijk. Op zijn zachtst uitgedrukt geen ideale situatie om een trail race in de bergen aan te vatten. Maar gedane zaken nemen geen keer: het beste ervan maken is de enige optie die er is. De lokale apotheker werd leeg gekocht om de enkel zo goed als mogelijk op te lappen. Op de dag zelf een pijnstiller, de enkel intapen en de stokken vaker gebruiken dan normaal, dat was het plan 🤞

We logeerden in hotel Lauberhorn in Grindelwald; een accommodatie die volledig meeging in het verhaal van de Eiger trail. Het ontbijt werd uitzonderlijk al geserveerd vanaf 1.30u in de nacht (voor de lopers van de E101) en de baas himself bracht de lopers met een busje tot aan de start: wat een luxe! Net voor de start nog snel op de foto met mijn beste vriend Bart. Die liep zijn eerste trail wedstrijd en meteen op dit veeleisende parcours, chapeau!

Onmiddellijk na de start kregen we de eerste klim van +-800 hoogtemeters voorgeschoteld. Ik vond snel een goed ritme (zone 3) en voelde dat mijn ademhaling en cadans goed zaten. Rond mij hoorde ik heel wat gehijg, het leek alsof zowat iedereen al diep in het rood aan het gaan was. En dit vermoeden leek ook wel te kloppen. Zowat heel de race heb ik mensen voorbij gestoken terwijl ik amper ingehaald werd. Boven op de eerste klim kwamen we op een brede grindweg die vals plat bergaf ging. Vrijwel onmiddellijk vond ik mijn lopersbenen en ging ik naar een mooi tempo. Niet veel later kwamen we aan in het prachtige bergdorp Wengen waar de eerste bevoorrading was. Vlak erna werden we getrakteerd op de grootste klim van de dag: een kleine 1000hm naar Maennlichen. Dit met verbluffende uitzichten op de prachtige vallei van Lauterbrunnen.

Het gevoel tijdens deze klim werd er alleen maar beter op. Ik haalde in totaal 40 lopers in en kwam na een uurtje boven aan de bevoorrading op Maennlichen. Hier stonden mijn trouwe supporters (mijn dochtertje, vrouw en de vriendin van Bart) me op te wachten en aan te moedigen. Ongetwijfeld 1 van de beste momenten uit m'n prille loopcarrière! 

Op Maennlichen aangekomen waren de meeste hoogtemeters overwonnen (1700 van de 2500 hm). Nadien werd er koers gezet naar Kleine Scheidegg, een stuk van +-4km vlak en vals plat bergaf waarop er tempo werd gemaakt. Looprichting? Frontaal richting de heilige bergen Eiger, Monch & Jungfrau... Adembenemend!

Na een laatste klim richting station Eiger gletsjer, het hoogste punt van het parcours (2306m), was het tijd voor een lange afdaling. 1000 meter naar beneden over een afstand van een kleine 8km. Het enige deel van het parcours waar ik enkele posities (4) verloren ben. En dit vooral omdat ik voorzichtigheid heb ingebouwd omwille van de geblesseerde enkel. Op de limiet afdalen zou een te groot risico zijn geweest door te forse bewegingen die mijn enkel in deze staat niet kon opvangen. Better safe than sorry!

Richting het einde toe begon het toch allemaal net wat minder te gaan en kwam het woord afzien af en toe om de hoek loeren. Maar op zich niets mis mee, een beetje afzien hoort erbij! Het was absoluut niet dat ik stilviel, integendeel. Laat ons zeggen dat ik gewoon goed gedoseerd heb en aan de finish moe was. Perfect dus.

Nog iets waar ik heel blij mee was: mijn voedingsplan. Ik heb voor mijn doen veel gegeten, gemiddeld 70g koolhydraten per uur, en dit zonder ook maar iets van maagproblemen te ervaren. Een unicum voor mij wat heel de trip zoveel aangenamer heeft gemaakt. 'Training the gut' werpt duidelijk zijn vruchten af.